Vrij in Burma....?!

Minglaba!

Het is weer tijd voor een op date vanuit azie! Ik was bij mijn verhaal gebleven op krabi (zuid-thailand). Hier heb ik een duitser en een canadees leren kennen en zijn we met zijn drien feestjes gaan bouwen op de eilanden van thailand. Op ko pagnan hebben we een half full moonparty mee mogen maken. (niet te verwarren met de full moonparty waar rens is geweest maar zeker half zo goed! Uiteraard werd de weg naar buckets ook al snel gevonden. Na wat gezuip, geschreeuw en touwtje springen zijn we naar ko tao gegaan om een beetje te ontspannen en te duiken. Hierna moesten we jammer maar helaas afscheid van elkaar nemen omdat we allemaal onze eigen weg gingen. Mijn volgende stap was pattaya, niet echt een oord voor een backpacker maar voor mij werd het een familie bezoek want ik heb een ome joeb daar wonnen en mijn oom frans en tante annette waren daar toevallig net voor hun jaarlijkse vakantie. Ze hebben me prima opgevangen en ik heb heerlijk een paar daagjes kunnen ontspannen en een beetje mogen zien waar pattaya zo beroemd om is! In de tussentijd had ik mijn paspoort achtergelaten op de ambassade van Myanmar (Burma) in Bangkok want mijn volgende stop werd het land die het record heeft "zo lang mogelijk dictatortje spelen". Dus na Pattaya en Bangkok ben ik naar Yangon gevlogen.
Toen ik na een uurtje vliegen in Yangon aankwam leek het alsof ze me naar een andere planeet hadden gevlogen. De vrouwen en kinderen hebben hun gezicht besminkt met gele strepen. De mannen dragen longyi’s (soort lange rok met een grote knoop net boven hun kruis). Het lijkt ook alsof er bloed uit hun monden loopt en hun tanden er ieder moment uit kunnen vallen zo zwart zijn ze, maar dit is van de betel juice wat ze de hele dag kouwen. Een soort tabak achtig goedje waardoor je mond er net ff iets anders gaat uizien) Als je zo op het eerste gezicht door Myanmar loopt kan je je bijna niet voorstellen dat deze mensen onder een van de ergste regimes in de wereld leven. Ze kijken je wel soms een beetje aan ofzo een spook hebben gezien, want helaas wordt myanmar niet door heel veel toeristen bezocht. Helemaal na de opstand in oktober (De monikken die na een vreedzaam protest werden gedeporteerd en daarna niks meer van hun is vernomen...) maar het zijn de aardigste mensen die ik tot nu toe heb ontmoet, soms lijkt het wel alsof je een popster bent en door dit land aan het touren bent want zo’n beetje iedereen wilt met je praten en nodigt je uit om te eten(sapibabi: ik heb al gegeten) of beter nog, thee te drinken (ook al hebben ze geen cent om op hun kont te krabben). Helaas heeft dit land de afgelopen 50 jaar zo’n beetje in een isolement geleefd dus er zijn niet heel veel mensen die goed engels kunnen maar je merkt dat iedereen je graag een heleboel dingen wilt vertellen of vragen. Vooral als ze zelf het onderwerp van de regering aansnijden merk je dat er meer is dat hen belemmert dan alleen hun kennis van de engelse taal maar vooral omdat ze bang zijn voor hun militaire regime, waarom? Dit is misschien moeilijk om voor te stellen maar iedereen hier kan iemand van de regering zijn, informanten van de regering zijn overal in elke school, theehuis, straathoek, tempel enz en het kan iedereen zijn dus je moet opletten met wie je spreekt en waar je zegt. Ik heb hier in Myanmar het grootste gedeelte van de tijd met een zweed gereisd genaamd chris. Nadat we beide door meerdere burmesen werden gewaarschuwd over de big brother taferelen. Vaak als een burmees slecht sprak over hun regering begonnen ze meestal in je oor te fluistreren. Wij werden ook een beetje paranoide en zijn we maar een code woord voor regering ("the jermans") gaan gebruiken omdat we het er uiteraard zo vaak over hadden.
Als een burmees over de regering begint te praten is het meestal alleen algemene dingen: zoals ik mag mijn regering niet, of ik weet dat ik in ieder geval niet in een democratie leef of mijn land wordt gerregeerd door de maffia, maar dit wordt meestal snel opgevolgd door iets in de richting van: maar als ik teveel zeg dan breken ze mijn benen of doen enorm hun best om hun tranen te bedwingen. Oftewel de regering van na zo'n 50 a 60 jaar hun werk behoorlijk goed gedaan, mensen zijn te bang om hun mond open te doen.
Het referendum voor een verkiezing die in mei gepland staan worden dan ook door velen gezien als een poging van de regering om de oppositie in het viezier te krijgen. De oppositie wordt aangevoerd door aung san syi kyi(ofoziets) zij leeft al meer dan 10 jaar in huis arrest en als zij dan voor het referemdum een toespraak zal houden wordt iedereen die zijn gezicht daar laat zien in werkkampen gegooid en gemarteld. Je denkt misschien zo gek zijn is de junta toch niet?! Het probleem is dat dit regime dit foefje al meerdere malen heeft geflikt, dus de meeste mensen zijn sceptisch en durven hun mond niet te openen.
Reizen door dit land was voor mij dan ook niet altijd even makkelijk, ten eerste is dit een van de armste landen in de wereld, en in vergelijking met andere landen hebben zo'n beetje alle internationale (hulp)organisties het land verlaten. Dit houdt dus in dat er geen banken zijn en ik mijn dollars een keer in de zoveel tijd voor de kyat inwissel (grootste briefje is 50 eurocent waard dus ik loop soms met een bulk geld rond wat niet meer waard is dan 50 euro), maar vooral de armoede is erg moeilijk om aan te zien, want niemand die maar iets voor hun kan betekenen en ik kan jammer genoeg niet in mijn eentje dit hele land redden. Het openbaarvervoer is hier ook hels maar dat zorgt ook eigenlijk vaak voor de nodige gezelligheid tijdens het reizen. Helemaals als een monnik knus tegen je aankrijpt.
Het land is overigens bezaait met stupa's, erg mooi, maar hier rust ook een beetje ironie in, want deze schoonheid stinkt nogal, want een stupa wordt gebuowt door iemand die niet zeker bent is van zijn terugkeer als mens (man) op aarde. In het boedistische geloof is het namelijk zo dat als je een slecht mens bent geweest in je leven, budha je in het volgend leven terugstuurt als iets veel minder dan een man, een rat bevoorbeeld de oplossing hiervoor is : om budha weer blij te maken kan je stupa's bouwen om hem te eren en zo ben je ervan verzekerd dat je als man terugkeert.
Kortom na een paar stupa's en bezienswaardigheden had ik het wel weer gezien en ging ik meer ervoor om het land te verkennen. Ik heb vooral de afgelopen week een beetje over de irrawada rivier van dorpje naar dorpje gevaren en dat was heel aangenaam. In de dorpjes huurde ik dan een brommertje en tourde ik een beetje rond.
Ik ben hier nu bijna een maand en ik heb een goed idee wat er zo'n beetje aan de hand is, maar tegelijkertijd heb ik maar een tipje van de sluier gezien.
Een paar voorbeelden van wat ik onder de sluier heb gezien: ik fietste met chris door mandalay en we waren een beetje van de toeristische paden afgeweken en met wat burmesen lol aan het maken. Op een gegeven moment komt een kerel naar ons toe en vraagt ons vriendelijk maar toch dringend of wij even onze namen en het geusthouse willen opschrijven waar we verblijven. Dit omdat de regering altijd wilt weten waar je bent en wat je doet, je mag dan ook maar in elke stad maar in een paar hotels slapen, het is ten strengste verboden om trouwens zomaar bij iemand thuis te slapen. Ook kan je niet zomaar vrij door Myanmar reizen je hebt overal wegblokades van de regering waar je soms gewoon langs mag maar soms mag je je ook even melden bij de immigratie officier. Bepaalde gebieden zijn afgesloten of mag je alleen in als je een enorm hoog bedrag per dag betaald. Het mooie is dat wij(de toeristen) nog redelijk vrij mogen rondreizen maar als burmees mag je niet zomaar van a naar b maar moet je dit bij de immigratie officier regelen dit kan behoorlijk wat tijd in beslag nemen dus het is veel makkelijker om de officier in kwestie om te kopen, want dat is een beetje wat je hier het beste kan doen. Als je iets geregeld wilt hebben moet je mensen omkopen en de meeste officieren zijn hier dan ook op uit om een extra zakcentje te verdienen. Je school diploma koop je letterlijk voor elke test betaal je een paar kyat en je hebt de toets gehaald. Ik heb ook een tijdje zonder paspoort door Myanmar moeten reizen omdat deze bij de Bangladesh ambassade was (mijn volgende bestemming). Om niet teveel risico te lopen had ik kopien gemaakt van mijn paspoort en visa en uiteraard een bonnetje en briefje van de ambassade van Bangladesh getekend en al, in principe moet dit geen probleem zijn, maar hier in Myanmar zorgde het voor wat interessante taferelen.
We zijn ook wat "donation labour: tegengekomen op de weg naar de chinese grens, die wordt gebruikt als opium route kwamen we wat mensen tegen die wat wij dwangarbeid noemen aan het verrichten waren. Hier durfden we geen foto's van te nemen want we wilden onze camera wat langer behouden en nadat we een officier bot hadden afgewezen die onze paspoorten wilde zien zijn we maar snel teruggegaan naar het geusthouse. Er was een iemand die heel openlijk sprak over zijn idee over de regering en over de kachin army ( het leger van een provincie in het noorden van Myanmar) wat zorgde voor weer een heel andere blik op de conflicten die hier in Myanmar spelen. Er zijn hier niet alleen boedisten maar ook een heleboel baptisten die graag de macht willen grijpen, maar als je echt geintresseerd bent in dit hele verhaal raad ik aan om "finding george orwel in burma" te lezen van Emma Larkin, zij geeft niet alleen een prima inzicht in het hele conflict maar ik maakte een heleboel van haar avonturen ook mee hier in Burma en zij weet een veel beter verhaal te vertellen
Ik vind het dus ook heel moeilijk om een duidelijk beeld te schetsen wat hier aan de hand is en ik heb het voor mezelf ook niet helemaal duidelijk. Reizen hier is overigens veilig, sommige verhalen komen misschien over als wild wild west verhalen, maar de regering is hier niet uit om je te krenken maar meer uit op je geld te persen want na de boycot van europa en amrika is daar zeer dringend behoefte aan buitenlands. Ik ben blij dat ik hier niet alleen maar toeristische dingen heb gedaan want dan krijg je toch een heel ander beeld van dit land dan dat er daadwerkelijk aan de hand is. En de mensen die hier komen in met een georganisseerde reis en de hele dag achter een toerleider aanlopen maken niks mee van het land en vullen alleen de zakken van de junta. Ik probeer ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk van mijn geld naar winkels, geusthouses en restaurantjes gaat die door de lokale bevolking worden gerund en als het mogelijk is om door een blokkade van de regering heen te knallen zodat je geen geld aan de regering hoeft te betalen voor een paar mooie pagoda's en de taxi chauffeur een paar kyat uit het raam gooit naar de controlleurs zeg ik daar uiteraard geen nee tegen. hihi
Nou moeten jullie me goed begrijpen dat ik met principiele buttons ga rondlopen waarop staat "free burma" maar ik hoop dat er meer aandacht komt voor Burma en hopelijk meer sancties en/of acties.
Ik ga over een dag of 5 me richting Bangladesh begeven en hierna zal ik door india en nepal gaan reizen daarna ga ik beslissen wat ik ga doen of naar australie of ergens anders, maar ik houd jullie op de hoogte
Verder vallen me de reacties op de site een beetje tegen, volgens mij lezen veel meer mensen de verhalen en laten ze geen berichtje achter, als je mij of rens persoonlijk wilt mailen vind ik in ieder geval altijd leuk, de reactie kan soms een beetje wat langer duren maar hij zal zeker komen!! Want ik vind het ook leuk om te horen hoe het met iedereen in nederland gaat...!
Ik spreek jullie snel weer
Dikke kus Koen
ps er is bijna geen plek meer voor foto's en filmpjes dus ik zet er af en toe een paar op mijn hyves en de foto's verschijnen wat later op de site