Van warm naar koud

Namaste allemaal!
Het is weer een tijdje geleden dat ik een berichtje heb gepost dus het wordt weer tijd om voor een bericht!
Ik zit inmiddels in Darjeeling, india voor de tweede keer inmiddels maar ik zal beginnen waar ik gebleven was en dat was Bangladesh.
Ik had het met jullie over hoe apart het voor mij was om door Bangladesh te reizen en dat ik daar soms wel moeite mee had, toch wilde ik me daar niet te veel door laten afschrikken en heb me dus zeker ook niet in mijn hotel kamer opgesloten.
Ik was op dat moment met Ivan aan het reizen, ik kon het goed met hem vinden. We zijn op zijn 30ste verjaardag op zoek gegaan naar een plek waar we een biertje konden drinken op dit heugelijke feit. We hebben Dhaka (de hoofsdstad) helemaal doorgeplozen voor een plek waar we iets van alcohol konden drinken, aangezien Bangladesh een moslimland is en alcohol dus verboden is. We vonden uiteindelijk een soort darkroom( niet te verwarren met een onze darkrooms) waar we op de tast een fles een wiskey hebben veroberd.
Ivan had op een gegeven moment Bangladesh wel gezien, mede omdat hij bezig was om een portfolio op te zetten, als reizend fotograaf en zijn voornaamste reden was om naar Bangladesh te komen om een verhaal te schrijven over de miljoenen rickshaws die daar rondcrossen.
Ik wilde nog een beetje meer zien van Bangladesh en Ivan en ik besloten elkaar weer te zien in Nepal. Ik kon het goed met Ivan vinden maar ik had soms moeite hoe hij met de lokale bevolking om ging, als mensen naar hem toe kwamen voor baksjeehs of om te bedelen, of wat dan ook dan begon hij in het russisch tegen ze te schreeuwen. Hij was zelfs bijna een kamerjongen aangevlogen, maar och het zal de ijzeren hand wel zijn waar hij mee is opgevoed.
Ik besloot daarom om naar Rasjhihi division te gaan, een van de noordelijke provincies en waarvan ze zeggen dat het wat koeler zou zijn. Dat zou wel lekker zijn na bijna 2 maanden van tempraturen die schommelden tussen de 35 en 40 graden. Helaas kwam ik een beetje bedrogen uit in het dorpje Thaokergoan waar ik een paar dagen heb vertoefd. Ik kwam er hier achter dat de provincie waar ik in zat de armste was in Bangladesh, gelukkig hadden ze hier meer rural poverty (platteland armoede) in plaats van city poverty (stadsarmoede) wat wat minder confronterend is maar dat wil niet zeggen dat het minder erg is natuurlijk. Nadat ik weer in wat geusthouses was geweigerd, was ik gedoemd om in een van de duurste hotels van de stad te gaan. ( 3,50 euries per nacht) voor een kamer met alles erop en eraan. Ik had een kerel leren kennen, die engels studeerde en dat was wel handig aangezien mijn Bangladeshi bagger was en hij nodigde mij uit om naar zijn dorpje net buiten de stad te gaan. Ik kwam aan bij zijn riete hutje en zijn moeder stond erop dat ik wat zou blijven eten. Ik ging in een van de riete hutjes zitten en kreeg rijst met een curry. Er kwamen steeds meer mensen in het hutje naar me kijken en toen ik mijn bordje leeg had. Vroeg ik of ik een foto mocht maken. Ik maakte een foto met flits en iedereen werd helemaal gek en het hutje werd bijna afgebroken. Ik liep naar buiten en ik schrok me helemaal kapot want in het kleine binnenpleintje waar een paar hutjes stonden hadden zich een kleine honderd man verzameld om naar me komen te kijken. Toen ik naar buiten kwam was het dringen geblazen en wederom hadden de hutjes het zwaar te voorduren. Toen zijn we maar snel weggegaan want het werd een beetje te maf. Later vertelde de student Engels mij dat er eigenlijk bijna nooit westerlingen naar het stadje kwam (gheghe). Dat kon ik ook wel merken want als ik buiten was voelde ik me soms een soort Beatrix, met iedereen handjes schudden en als ik op een rickshaw (mijn koets) zat, was ik naar iedereen aan het zwaaien. Best grappig eigenlijk. Oftewel ik begon Bangladesh wat meer te waarderen. De volgende dag had ik dan ook ergens een fietsje gehuurd en was ik het platteland ingetrokken met mijn fietsje. Na een paar uurtjes hoorde ik ergens een bal stuiteren en uiteraard spitste mijn oren zich want ik had al een tijd niet meer een balletje getrapt en daar had ik wel ff zin in. Ik ging op het geluid af en ik kwam bij een soort plein uit, later bleek het een soort school te zijn voor het hele dorp. Ik zette mijn fiets neer en ik zag dat er allemaal activiteiten aan de gang waren op het plein. Een sportdag bleek later. Een kind zag mij, vertelde het aan zijn vriendje, en voordat ik het wist stormde een mannetje of 200,300 op me af. Een leraar had me gezien en greep me bij mijn arm en zette me neer op een soort plateautje en pakte met een paar andere leraren hun stok en deelde corrigerende tikken uit (moet je niet van opschrikken dat gebeurt erg vaak, vooral de politie kan er wat van). De toegestormde menigte werd op afstand gehouden en ik keek het met open mond aan. Een lerares probeerde een gesprek met me aan te knopen, maar ik kan uiteraard maar een ding tegelijk ( ja ik ben een man) en dat ding was het tafereel van de dringende menigte aan het aankijken die op afstand werd gehouden door mijn bodygards. Toen de rust was weergekeerd vroegen ze of ik een liedje kon zingen. Ik koos voor de veilige optie: vader jacok in het nederlands. Iedereen vond het prachtig en de sportdag werd maar ten einde verklaard en er werd meteen overgaan tot de prijsuitreiking overgegaan. Koning Koen werd getorpedeerd tot prijsuitreiker en het was weer handjes schudden en schotels en kopjes uitdelen. Ik sprak wat met de leraren en leraressen over de school en toen ik bijna weg wilde gaan ( het is wel zo verstandig om voor het donker thuis te zijn) vroeg een van de lerares of ik met haar wilde trouwen. Ik antwoorde voor de grap dat ze dat aan mijn moeder moest vragen, waarop ze eerst vroeg waarom ze dat aan mijn moeder moest vragen maar daarna vroeg ze toch waar mijn moeder dan was. uhm ja. Het was echt tijd om te gaan.
Toen ik weer terug was in Thaokergaon ontmoete ik de engels student weer en helaas bleef hij een beetje te lang doorzeuren of ik hem naar mijn land wilde brengen. Ach ja en na mijn goedkoopste maaltijd tot nu toe ( bord rijst met groenten en 2 koppen thee ) 16 eurocent. Ben ik richting India gegaan.
Na wat gedoe op de grens met india wilde ik een bus hebben naar Siliguri. Het grensdorpje had zijn zinnen gezet om mij in een taxi te duwrn voor absurd veel geld, oftewel als ik vroeg of ik met het openbaar vervoer kon zeiden ze allemaal nee. Ik bleef vol houden want aan hoe meer mensen ik het vroeg die allemaal zeiden dat het niet mogelijk was zag ik in hun ogen dat ze logen, mede ook omdat de taxichauffeurs me aan het volgen waren. Onder het mom de aanhouder wint kwam ik een paar bussen en een paar uur later aan in Siliguri. Hier ontmoette ik Louie (Engelse kerel) en zijn volgens goed engels gebruik goed dronken geworden en de dag erna naar darjeeling gegaan. Hier ben ik een beetje bijgekomen van mijn Bangladesh avontuur en na een paar avonden in de kroeg hangen waren we met een groep van 7 en na een boel grappen over jeti's, gorkhaland (Darjeeling wil een zelfstandige provincie worden en zich dus afscheiden van India, waardoor elke dag wel een soort optocht is waarbij een boel darjeelingers schreeuwen "we want Gorkhaland") besloten we om naar Sikkim te gaan. Een zelfstandige provincies die in de himalaya's ligt en een van de hoogste bergen in de wereld heeft..Kanzenzonga 8590m hoog.
Een dag ben ik met John (Amerikaan) van Pelling naar Ketchuperry lake gelopen en de andere 5 namen de jeep. Dit was echt een mooie wandeling waarbij we bergen op klommen maar helaas minder bergen af gingen. Het pad bracht ons langs allemaal huisjes van mensen die hun rijst plantages hadden op de bergen van de himalaya's. We hielden ons niet echt aan de route beschrijving waardoor we werden getrakteerd op nog meer lokale bevolking en nog meer mooie uitzichten over de valleyen van Sikkim, maar het verhaal van de 20kg backpack begon na 7uur berg op en helaas minder bergaf best wel vermoeiend te worden. Toen het donker begon te worden en John het erover had dat we nog lang niet echt moe waren omdat we nog niet aan het halucineren waren, zag ik een kwartier later wat op me af zweven. uhmmm John did you saw that too??!?! Gelukkig had hij het gezien en het bleek een vliegende eekhoorn te zijn. Als ik zag wat ik zou moeten zien;), is dat beestje echt super mooi.
De volgende dag splitte de wegen van de meeste mensen in de groep en ging ik met Louie en Nikky (canadese meid) lopen van ketchuperry lake naar Yuksum om daar een trekking te gaan doen om zo dicht mogelijk bij Kanzenonga te komen. De wandeling was uiteraard weer mooi, maar de wandeling van de dag ervoor was zoveel genialer. Yuksum is een klein dorpje waar de trekking naar gouche la van begint ( de trekking die wij wilden doen). Een erg relaxed dorpje waar we alles bij elkaar een week zijn gebleven. Hier hebben we echt een boel leuke mensen ontmoet en misschien belangrijker nog. Hier begon onze trekking. De trekking regelen was ook een verhaal apart. Helaas moet je de trekking doen met een gids en heb je een boel permits nodig voordat je er uiteindelijk aan mag beginnen. Wij zijn backpackers dus we willen alles cheap cheap. Dus hadden we via via een naam van iemand waarmee we de trekking goedkoper konden doen, omdat het zo'n klein dorpje was, kent iedereen elkaar uiteraard en toen ik met onze nieuwe gids wilde afspreken die het goedkoper wilde doen, onstond er een knallende ruzie toen de eigenaar van het hotel ( die uiteraard ook trekkings regelt) mij zag praten met onze nieuwe gids. Hierna gingen de prijzen van iedereen enorm omlaag dus rende de derde hond er met het bot vandoor. Wij dus:).
De trekking was geniaal, het duurde 8 dagen en er waren niet heel veel mensen die deze trekking deedde waardoor je meestal alleen liep door de sneeuwbedekte bergentoppen en op het laatste ook door de sneeuw. Het landschap was fenomenaal. De lokale rijstwijn nog beter:). Het hoogste wat we zijn gekomen is zo'n 4700m en we waren maar een paar km verwijderd van kanzenzonga. De rede waarom we niet verder kwamen was omdat we zelf (de gidsen) en weg moesten banen door de met sneeuw bedekte rotsen als je een stap van het gebaande afzette had je de kans om helemaal weg te zakken in de sneeuw en als je helemaal pech zakte je helemaal weg zodat je ergens verdween tussen de rotsen waardoor het bye bye was en tot nooit meer ziens...Toen we allemaal een paar keer waren weggezakt in de sneeuw en onze gids tot zijn middel vast zat in de sneeuw staakte we onze tocht en nadat we een boel foto's en filmpjes hadden gemaakt keerden we terug. De tocht kan het beste denk ik gezien worden door de foto's te bekijken. Het was gewoon nogmaals geniaal mooi met een boel flinke klim partijen maar dat was meer dan de moeite waard zelfs de altitude sickness vergeet je als het maar een flinke koppijn is. Helaas zou er helemaal geen sneeuw op het pad moeten liggen omdat het in Sikkim alleen maar sneeuwt t/m februari. April doet ook hier wat hij wil. ik heb wat foto's op mijn hyves gezet als je ze wilt zien maar elke foto die is gewoon een plaatje en daar heb ik er een stuk of 500 van:P.
Verder ben ik er 100% van overtuigd dat we het hol van de jeti hebben gevonden!
Na de trekking zijn we weer naar darjeeling gegaan en daar heeft Sam(australische kerel) zich bij ons aangesloten. Hij is echt een koning hij heeft alleen in zijn string die op zijn meest gewaardeerde plaats een krokodil heeft staan op een berg van zo'n 4500m bij zo'n -10 graden geposseerd. Daar konden al onze grappen over yak-man (ik) bison-boy (louie) niet tegenop. Nu we weer een beetje aan het bijkomen zijn, hebben we weer een boel mensen ontmoet hier in Darjeeling en krijgen ze zelfs gratis yoga les, alleen ben ik zo stijf als een hark.
Dat was het weer voor nu! bedankt voor al jullie reacties en berichtjes
Dikke kus Koen