good bye asia

Goedendag allemaal!

Koentje leeft nog steeds en dat gaan we vieren met weer een berichtje!
Ik was gebleven in Darjeeling (India) vorige keer. Ik begin te merken dat ik me veel te comfortable voel op sommige plekken en darjeeling staat zeker bovenaan :). Ik heb in darjeeling proberen te regelen om naar Bhutan te gaan. Bhutan staat zeker hoog bovenaan mijn lijstje van landen die ik nog wil bezoeken als ik oud en rijk ben, maar nu ik er minder dan 100 km vandaan was probeerde ik toch binnen te komen maar niet op de conventionele manier, want om bhutan in te komen moet je met een toerorganisatie gaan ( anders krijg je geen visum) en die tourorganisaties vragen allemaal zo’n 200 tot 250 dollar per dag… mij niet gezien dus, maar als je vrienden hebt in Bhutan kunnen ze jou uitnodigen om langs te komen en dan is het gratis uiteraard. Dus ik ben in darjeeling op zoek gegaan naar een bhutanese 'vriend'. Een paar bhutanese gevonden een dagje chilled in een bhutanees eetcafetje, maar helaas een niet echte vrienden gecreeerd die me wilde uitnodigen.
Na een paar dagen bier drinken, elke namiddag voetballen met wat jochies en een mislukte bhutaamsvisumzoektocht ben ik met een paar lui richting Nepal gegaan. Aangekomen in Nepal en ons gevest te hebben in Thamel ( soort koh san road in bangkok ) werden de biertjes ook weer snel gevonden. Voordat ik het wist was het een week verder. Ik was Ivan weer tegen gekomen ( die kerel waar ik door bangladesh had gereisd ). Hij en ik hadden allebei hetzelfde idee en dat was overland naar huis reizen. Hij koos voor de moeilijke weg door afghanistan, ik koos een wat rustigere weg. Hiervoor moest ik onder andere weer een chinees visum regelen. Dus ik moest naar de chinese ambassade in kathmandu ( hoofdstad Nepal ). In de ambassade werd al duidelijk dat een chinees visum krijgen gewoon onmogelijk was, beetje apart voor een land die over een paar maanden de olympische spelen organiseert en geen bezoekers binnenlaat, maar toen ik naar buiten liep, snapte ik waarom. Buiten op straat was een vredig protest van tibetaanse vluchtelingen aan de gang. Ze wilden bloemen leggen voor de chinese amabasse om hun onvrede te tonen. Helaas kon niet iedereen dat waarderen en werden de tibetanen door de ME zo in busjes gemikt en afgevoerd.
Hierna ben ik naar opties gaan zoeken om een andere manier te vinden om overland naar huis te reizen, maar ik merkte dat ik een beetje “moe” begon te worden en wat minder gemotiveerd was de gekke plekken in de wereld op te zoeken en nu veel meer behoefte had om een beetje te ontspannen. Dus toen heb ik een vlucht geboekt naar Australie en zal ik Rens gaan vergezellen in Perth 4 juni voor een trip langs de westkust. Oftewel de sjerakies worden weer herenigt!!
Op koninginnedag was ik een beetje in rauwstemming, want ik vond het wel heel jammer dat ik dit jaar niet in Amsterdam was, maar gelukkig was er een kroeg met een nederlandse eigenaar dus ben ik toch nog een beetje los kunnen gaan:D. Zelfs nog het wilhelmus gezongen!
Ik had in India een australier ( Andrew ) ontmoet die met een motor richting Europa is aan het reizen en we besloten om samen richting pokhara te rijden. Pokhara is van waaruit je een van de mooiste trekkingen in de wereld kan doen : the annapurna circuit. Dus samen op de motor naar pokhara. In Nepal zijn net de verkiezingen geweest en de Maoisten zijn als grootste partij uit de bus gekomen. Dit hele politieke schouwspel zorgt voor een boel commotie in het land. Een boel protesten, optochten, mensen met communistische vlaggen enz.
Helaas voor de twee motormuizen betekende dat ook dat er een bezine tekort was in kathmandu. Waardoor er geen druppel benzine te krijgen was in de benzinestations, toen we wat benzine van wat locals hadden gescoord voor de dubbele prijs waren we op weg. Het was op de weg rustig en langs de kant van de weg heel druk omdat de auto’s zich in de rij zetten voor de benzinewagen die een dezer dagen zou komen om dat bezinestations te vullen.
We deden de trip in 2 keer en reden eerst richting Gorkha. En ik was erg blij dat ik de trip achter op een motor deed want het uitzicht was erg prima. Gorkha is een heel mooi dorpje in de hymalaya’s tussen een enorme hoeveelheid rijsterassen. En zijn hier een dagje bijgekomen. Lisa een canadese meid die we in kathmandu hadden ontmoet, was ons achterna gereisd en voor ik het wist werd ik gedegradeerd tot busreiziger. Aangekomen in Pokhara zijn we ook weer te lang blijven hangen voordat we eindelijk begonnen aan de annapurna circuit. Het regende heel vaak in Pokhara dus we waren er niet heel zeker of we het hele circuit zouden doen. Dus we gingen een beetje een andere route om een vliegtuigje terug te kunnen pakken mocht het weer te bagger zijn. Gelukkig bleek het weer goed te zijn en was het wandelen door de hymalay’s echt prima en gigantisch mooi. Het annapurna circuit staat het bekend als een 300 km lange trekking en gaat door allemaal dorpjes met verschillende ethnische groepen terwijl je omringd bent met allemaal bergtoppen met besneeuwde toppen. In werkelijkheid vertaald zich dat in dat er om elke hoek een andere uitzicht is een andere besneeuwde berg, andere vegetatie oftewel een hele mooie tocht. Wat alleen een beetje jammer is dat het zo bekend en dus heel toeristisch. Overal hotels en restaurants langs de weg en een groot gedeelte van de tijd loop je over een weg en wordt je gepasseerd door een jeep of bus. Maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden met zijn drietjes veel lol en plezier ondanks dat er een liefde tussen de andere twee bloeide voelde ik me niet het 3de/5de wiel aan de wagen. Na 8 dagen kwamen we aan in muktinath. Dit lag op zo’n 3800m en het volgende dorpje lag achter een pass van 5400m. Iedereen loopt het annapurna circuit de andere kant op zodat ze dit gedeelte naar beneden kunnen lopen. Lisa en Andrew besloten dat ze het wel hadden gezien en gingen terug om van jomsom een vliegtuig terug te pakken. Alleen ik kon het mezelf en mijn ego niet aandoen om deze 1600 meter lange klim uit de weg te gaan. Dus na een acclimatiesatiedag ( is om te wennen aan de hoogte zodat de kans op altitude sickness kleiner is ) ben ik met mijn backpackje aan de klim begonnen. De mensen die me tegemoet kwamen gelopen verklaarde me voor gek. Maar 6 uurtjes later was het me toch gelukt de top te bereiken alleen maar een beetje altitude sickness ( enorme koppijn , altitude sickness kan nl dodelijk zijn ) maar gelukkig had ik altitude sickness pillen bij me en de eerste lodge die ik vond heb ik wat gegeten en menig uurtje geslapen. De volgende dagen kon ik dus lekker naar beneden lopen en voordat ik het wist was ik weer terug in pokhara!
Van pokhara weer terug gegaan naar kathmandu dit was dezelfde trip die ik eerst had gedaan gedeeltelijk had gedaan achterop de motor. Mooie trip dus en ik wilde het deze keer wel zien op het dak van de bus. Dit is niet iets vreemds want een boel nepalezen doen dat hier. Na dat ik het dak van de bus een tijdje had gedeeld met een geit werd de geit verruild voor wat nepalezen en ze me bij de volgende stop uitnodigden om ff een paar shots whiskey te nemen. We klommen hierna weer terug op de bus en de kleine nepaleesjes waren goed dronken dus toen we er weer af moesten klimmen knalde eentje bij het aangeven van een tas met zijn dronken hoofd van de bus… gheghe
Aangekomen in Kathamandu heb ik me ingeschreven voor een bungeejump. Niet heel relaxed als je hoogtevrees hebt en ook niet heel slim om met de hoogste bungeejump in azie te beginnen. Na een paar uur met de bus ergens in nepal bij een grote klif zijn aangekomen. Werd het nagelbijtend wachten totdat het mijn beurt was om te springen. Sprong was echt geweldig maar ik moet zeggen dat ik me er weinig van kan herrineren, omdat het zo surrealistisch is. Je wacht eerst een tijd op de brug waar je vanaf springt maar je kan doordat het een loopbrug is en de onderkant niet helemaal dicht is en hij niet heel breed is de hele tijd 160meter de diepte inkijken voordat je springt. Ik moest me ff opladen voordat ik sprong en toen ik op het randje stond en de moed had gevonden om te springen en ik voor de eerste keer realiseerde wat ik aan het doen was, schrok ik me helemaal kapot en volgens mij was ik meer gerust toen ik het touw voelde aan mijn enkels en vond ik het weer vet toen ik merkte dat ik weer omhoog werd geschoten, maar het meest vreselijke vond ik als je bent uitgebungeld en voor een minuut ondersteboven nog steeds een 30 meter naar beneden kijkt. Maar goed wel weer een vette ervaring.
Na kathmandu ben ik weer india ingegaan en dat is waar ik nu nog steeds zit. Ik zit nu op de plek waar de hindu’s zich in de heilige rivier de ganges zich wassen, hun doden indopen en om ze daarna weer langs de kant te verbranden ( en de delen die niet opbranden gooien ze weer in de rivier ) en hiernaast zitten weer mensen hun kleren in de ganges te wassen en net als heel india ligt er een boel rotzooi in en rond de rivier en lopen koeien overal rond. En dus alles onderschijten. Oftewel een stad naar mijn hart genaamd : varanasi!
Hierna ga ik ff 40 uurtjes in de trein zitten om een vliegtuig te pakken naar Australie en ga ik rens knuffelen!
Spreek jullie snel
Kus Koen