Vol, voller, volst, Bangladesh

Goededag iedereen!
De vorige keer dat ik een berichtje postte zat er veel te veel tijd tussen waardoor mijn verhaal erg oppervlakkig was, ik probeer het nu een beetje in te halen!
Ik was de bij mijn verhaal gebleven in Mandalay (Myanmar). Mandalay is een soort kruising vanwaar uit we een paar rondjes door myanmar hadden gemaakt we nu voor de 3de keer belandt waren.
De vorige keer dat we in Mandalay waren, hadden Chris en ik een dagje een fiets gehuurd op zoek naar een monastary, deze hebben we nooit gevonden maar dat boeide ons niet, want we wel vonden waren een heleboel vriendelijke locals, kinderen die achter onze fiets aanrende, we werden bij een bruiloft uitgenodigd, helaas waren wij de attractie van de bruiloft in plaats van het pas getrouwde stel. Dus hebben we hier niet te lang rondgehangen. En uiteindelijk zijn we belandt bij een voetbalwedstrijd.
In de omgeving van Mandalay zijn 3 toeristische plaatsen. Die kan je alleen bezoeken als je een bedrag van 10 dollar aan de regering betaalt, hier hadden we niet zo’n zin in, maar er was een taxichauffeur die zei dat hij een sluiproute wist waardoor we dat bedrag niet hoefde te betalen en waren uiteraard veel goedkoper uit. De plaatsen Inwa (eiland met oude tempels), Amarapura (langste teakbrug in de wereld) en een heuvel met alleen maar stupa’s waren erg mooi. De sluiproute bleek geen sluiproute te zijn, maar een maffe taxichauffeur die door de controle posten heen knalt en een paar kyat (centen) uit het raampje gooit. En de controleurs die met hoofdschuddenden gezichten ons nakijken. gheghe.
We hadden in Mandalay ook wat vrienden gemaakt en ze nodigden ons uit voor Engelse les. We dachten dat we gingen kijken hoe hun lessen eruit zagen, maar we kwamen bedrogen uit want we moesten aan de bak: Microfoon in de hand beetje over ons zelf vertellen en vragen van de nog zenuwachtigere studenten beantwoorden. Een paar vragen waren wel moeilijk om te antwoorden omdat als we die eerlijk beantwoorden onze mening over het regime duidelijk werd en je uiteraard niet weet wie er in de zaal zitten ( controleurs van de regering?!?!)
Na de eerste keer Mandalay was Bagan aan de beurt. Bagan was eveneens erg mooi maar ik had mijn neus van tempels en buddha’s wel een beetje vol. Dus helaas niet al te hang hier blijven hangen. We hadden hier ook een tocht naar Mount Popa gemaakt 50 km op de fiets in te warm weer en zo bleek op de terugweg, de hele weg vals plat omhoog. Toen we kapot bij mount popa ( een berg met je raadt het wel stupa’s en tempels) aankwamen, moesten we deze ook nog beklimmen. En inderdaad erg indrukwekkend om te zien.
Na Bagan we terug naar Mandalay en per trein naar Mytikina. Dit was misschien wel het leukste van onze week die we in het noorden van Myanmar hadden besteedt. Een treinreis van meer dan 24uur local style. De binnenkant van de trein was helemaal van hout en ik zou zeggen dat er alleen zitplaatsen zijn op de bankjes. In werkelijk was de hele trein bezaait met mensen was en er weinig van het houten interieur te zien was. Als je naar de wc wilde moest je over de bankjes klimmen en bij de wc wat mensen wegduwden die voor de wc aan het slapen waren. Ik zat bij het raam en ik had geleerd dat elke keer als we een treinstation naderde deze dicht moest doen, want wat gebeurde was dat deze trein niet alleen een passagierstrein is maar ook een goederentrein. Wat er namelijk gebeurt is dat iemand door het raampje klimt iemand van buiten gooit zakken rijst, hout, of weet ik veel wat, naar de verse passagier. Die gooit deze zakken neer waar plek is of wat eigenlijk vaker gebeurt hij gooit ze neer waar geen plek is. Resultaat : complete chaos en als de trein weer vertrekt springt de verse passagier er weer uit (en is dus meteen gepromoveert tot ex-passagier). Op het einde van de rit wordt dit ritueel weer heraald maar dan worden de zakken er weer uitgegooid want ze zijn op hun bestemming gearriveerd alleen zijn er nu andere mensen die de goederen eruit komen halen. Je zou denken dat dit voor irritatie zorgt voor de mensen om je heen en dat is ook wel zo, ik bedoel je zit letterlijk vast tussen mensen en zakken rijst, maar iedereen accepteert zijn lot ( of is het gewend ) en niet veel later ben je een soort gezin die al haar eten voedsel en dekens deelt. (ahhh wat lief)
In myitikina en omstreken ben ik alleen of soms samen met Chris rondgetourd met brommertjes en als we er genoeg van hadden pakte we een bootje een dorpje verder totdat we weer terug waren in Mandalay aankwamen ( laatste stuk gefoeteld en de bus gepakt)
Na Mandalay weer terug naar de oude hoofdstad Yangon om daar weer herenigd te worden met mijn matti Ogga. Ik had Ogga ontmoet tijdens een pot voetbal en later hebben we veel ontspand bij wat theezaakjes. Dat is echt iets om te doen in Burma thee drinken in de theeshops die overal kan vinden.
Ogga is een speciale kerel en dit verhaal vond ik zelf geniaal
Ogga heeft een vriendin, zij is moslim, hij is buddhist. Haar ouders mogen niet weten dat zij al meer dan een jaar een relatie hebben dus moeten ze alles stiekem doen. Dit komt erop neer dat Ogga elke dag om 8uur s’avonds thee drinkt aan de ene kant van de straat en wacht totdat zij met haar bodyguard komt langsgelopen op haar (hopelijk ) dagelijkse uitje in de stad. Ogga wacht hier dus elke avond om haar van 10 meter afstand misschien 20 seconden te zien. Als hij geluk heeft koopt ze wat aan de overkant van de straat wat straat voedel elke keer bij hetzelfde stentje, zodat hij haar een minuut langer kan zien. Toen ik met hem thee dronk had hij minder geluk die avond, het valt te veel op als ze dat elke avond doet dus moet ze het dosseren, maar als ze een keer in de maand bij elkaar zijn dat zoals hij het zegt spreekt hij tegen haar met liefde en verder niks. Hopelijk klinkt het niet al te triestig maar ik vind het een heel mooi verhaal want wat er ook gebeurt hij zit elke avond op dezelfde plek en zo rond half 8 wordt hij nerveus.
Toen ik weer in Yangon aankwam ging ik met Ogga uiteraard weer bij zijn vertrouwde stek zitten en deze avond kwam ze gelukkig wel langs, maar wat Ogga alleen had gehoord via via is dat ze er nu een ander vriendje er op na houdt. Dus helaas geen Romeo en Julia verhaal.
Ten slote wil ik mijn Myanmar verhaal afsluiten met het volgende Tom reageer op mijn vorige verhaal met het feit dat niet iedereen zich aan de boycot houdt die Amerika en Europa, Myanmar hebben opgelegd.
Het Franse Total en meerdere internationale bedrijven( Daewoo, Giordano) hebben Burma nog steeds niet verlaten of zijn weer terug gekeert en niet alleen de chinezen doen zaken met de junta maar wat ik weet stoppen Rusland en thailand op kleinere schaal hun centjes in dit regime. Kortom niet iedereen houdt zich aan de boycot.
Ik denk dan ook dat een totale boycot onmogelijk is. Wat ik merkte toen ik in het midden en noorden van Burma is dat er veel over de grens naar en van china gesmokkelt wordt (opium is een van de grootste export producten). Ik heb zelfs een paar keer mijn chinees moeten gebruiken toen we met wat Burmese officieren aan het chillen waren en zij in het engels niet begrepen wat wij bedoelden. Mijn bagger chinees begrepen ze prima. En dat is vooral het probleem hier in burma maar ook in azie. Omkopen is de beste manier om zaken te doen. Iedereen is hier corrupt en wil een extra centje verdienen. Dus ook al zou er een totaal boycot van kracht zijn, zou het nooit 100% kunnen werken.
Of de boycott een goede manier is om de junta te bestrijden heb ik me ook wel eens afgevraagd, feit is dat de locale bevolking degene is die hier het meeste onderlijdt. Ter illustratie het volgende. Myanmar heeft zijn hoofdstad sinds een paar jaar geleden verplaatst van Yangoon naar Nepio (ofzoiets) Ik ben niet in de nieuwe hoofdstad geweest helaas ik heb het alleen vanuit de verte zien liggen. Dit was een grote shock want ik zat in de bus van Mandaly ( de 2de stad van myanmar ) naar Yangon. Myanmar heeft een energie probleem. Er is een ministerie die zich bezighoudt met de elektriciteits distributie in Myanmar en dat komt er een beetje opneer dat met de natte vinger wordt besloten wanneer elk district of stad energie heeft. Er is geen touw aan vast te knopen wanneer je energie hebt, het kan zomaar dat je een hele avond in het donker zit en als je aan het slapen bent de energie knop in een keer omgaat ( balen als je ligt te slapen en je hebt de lichtknop aangelaten).
Ik zat dus in de bus van mandalay naar yangon en het was overal pikke donker. Door het ligt van de bus kon ik soms wat strohutjes zien waar de mensen dan s'nachts in het donker leven. Ik domelde bijna in toen ik werd opgeschrikt door een enorme lichtbulk. Ik zag ietsjes verder de nieuwe hoofdstad liggen. De plek waar de generalen wonen en ander militair personeel. Deze stad heeft altijd licht en alles in overvloed.
Toen alle grote bedrijven Burma verlieten zorgden ze er ook voor dat ze vele werkplaatsen met zich meenamen en een boel mensen werkeloos maken. De mensen worden dan ook met de dag armer en misschien erger nog het beetje nieuws dat via de NGO's kan binnenkomen wordt ook alleen maar kleiner en kleiner. Oftewel als je in Myanmar bent heb je geen idee wat er in de wereld gebeurt. Behalve in de premier leaugue ( Engels voetbal). Mensen vonden bijvoorbeeld dat ik op Chuck Norris leek.
De kranten zijn het voorbeeld van propaganda, alles is positief wat er gebeurd en regering is zo goed en in de rest van de wereld gebeuren allemaal gruwelijkheden.
Als je een westerstijdschrift koopt zijn de bladzijdes die ook maar iets met myanmar te maken hebben eruit gescheurt.
Het meest verontrustende is dat er nu al 3 generaties onder dit regime geleeft hebben en ook door de regering worden opgeleid, kortom mensen die compleet gebrainwashed zijn. De laatste mensen die hebben geleefd onder de engelsen ( niet dat dat zo'n pretje was, maar je kon tenminste wel in zeker zin zeggen en denken wat je wilde) zijn nu ook aan hun laatste jaren toe.
Kortom de mensen hier leven in een soort vacuum van armoede, onwetendheid en onderdrukking en ze zijn er bijna allemaal aangewend.
Toen ik weer aankwam in Yangon, zag ik tot mijn verbazing dat er nu voor elk politiebureau zandzakken lagen die een soort bunker vormden en erin of ernaast zat een soldaat met een mooie ak 47. Het beetje internet en telefoon verkeer dat er was, was onmogelijk geworden voor een paar dagen.
Met de bus ga je altijd langs een paar checkpoints van de regering dat is normaal, maar nou moesten we er ook met zijn allen uit om in ons geval paspoorten te laten zien en in het geval van de bevolking identiteitskaarten (het hebben van een paspoort is een bijna onmogelijke luxe) kortom ik werd een beetje paranoide. Toen ik aan wat vrienden in Yangon van mij vroeg wat er aan de hand was, wisten ze me geen antwoord te geven. Achteraf bleek dat mijn paranoide gedeeltelijk gegrond was, het bleek dat een VN gazant het land bezocht om met de junta te praten. Hierdoor had de regering al het mogelijk informatie verkeer het land in of uit gestremd , want bij de rellen van oktober is een boel narrige waarheid van de junta het land uit kunnen gaan en dat wilde ze deze keer voorkomen, ook waren ze bang voor nieuwe rellen dus was de politie waakzaam. Kortom ik heb een goede dag rondgelopen met het idee dat elk moment de pleuris kon uitbreken maar ik wist niet waar waarom hoe of wat. Ik kan me nu een beetje indenken wat die mensen hier hun hele leven al meemaken.
Aan de andere kant is de vraag wil je het regime economisch blijven steunen door internationale bedrijven die hier gevestigd zijn. Dit wil ik zeker ook niet, want het leger is al bijna zo groot als het hele amerikaanse leger. De junta probeert zoveel mogelijk gevechtsmateriaal aan te schaffen om nog daadkrachtiger te kunnen zijn in haar eigen land. ( De rebellen in het noorden hebben het dan ook zwaar te voorduren).
Het geld dat de regering ontvangt uit wat voor fondsen dan ook gaat zo'n beetje tussen de 90 tot 99 % naar defensie, zorg educatie en al het andere wat wij als belangrijker zien wordt weinig tot geen aandacht of geld aan besteedt. Ik vind de boycot dus zeker een waardig wapen. Ik denk alleen dat er geen einde aan dit conflict zit. Een aanval of revolutie van binnenuit is bijna gedoemd om te mislukken omdat de regering te machtig is. Mensen zijn nu ook veel te bang om op te staan tegen hun regering. De rebellen in het noorden zijn overwegened christelijk en een minderheid in het land. Als een revolutie zou lukken zou er een machtstrijd ontstaan tussen de verschillende (christelijke) groeperingen, Aung san suu kyi ( de vrouwelijke leider van de NLD,de oppositieparty en buddhist) en de overgebleven junta aanbidders (buddisten) en om maar niet te spreken van de moslims en hindu’s. Dit maakt interferentie van buitenaf alleen maar moeilijker, ook al lukt het om de regering omver te werpen, zal een machtstrijd voor de macht ontstaan
Ivan ( een russische maat van me ) die een revolutie heeft meegemaakt in Rusland zei dat hij dat een revolutie het alleen maar erger maakt want het vechten om de macht maakt alleen maar meer slachtoffers en uiteindelijk zullen de oude machthebbers weer de macht grijpen, volgens hem moet verandering geleidelijk gaan.
Ik denk dus niet dat er een oplossing is voor de kwestie myanmar, kortom Myanmar lijkt gedoemd om altijd een dictatuur te blijven en het ziet er naaruit dat het alleen maar erger gaat worden voor mijn vrienden in Burma, geen wonder ook dat zij het land willen verlaten...

Na Burma ben ik weer naar Bangkok moeten vliegen en daar heb ik een paar daagjes moeten wachtten en ( en kunnen genieten van mijn welverdiende rust) op mijn vlucht naar Dhaka ( Bangladesh ).
Bangladesh is het dichtst bevolkte land ter wereld en zoals een maat van me uit Dhaka vertelde: op het platteland waar de mensen geen educatie krijgen, weten ze niet dat als je seks hebt kindjes krijgt, waardoor er afgelopen jaar 20 miljoen kinderen geboren zijn. Waardoor er nu zo’n 150 miljoen mensen hier wonen in een land wat niet heel veel groter is dan Nederland. Gelukkig is het vervoer middel hier de trickshaw ( fietstaxi ) anders zou het land een grote smogwolk zijn. ( nou is het een kleine smog wolk)
Ik kan zeggen dat na bijna 2 weken Bangladesh ik een haat liefde verhouding heb met dit land. Haat:omdat iedereen je constant zit aan te gapen en er op een dag letterlijk minstens 100 man naar je toekomen om te vragen uit welk land je komt, als ze een beetje beter Engels kunnen praten vragen ze ook nog wat je studeert, hoeveel vrouwen je hebt en wat je religie is. Bij elke handeling die je doet heb je een crowd om je heen. Bangaldesh heette eerst Oost-Pakistan waardoor de meerderheid hier moslim is en soms proberen ze me over te halen om moslim te worden.
Waarom liefde? Zie haat, met alles wat je doet heb je een crowd ( groep mensen ) om je heen. Een keer werd de groep zo groot dat de politie eraan te pas kwam om de mensen weg te sturen. 1 minuut later stond er weer dezelfde groep ( mannetje of 70) weer politie en hierna hadden we voor een uurtje een politie escorte. gheghe, oftewel soms is het wel leuk om een beroemdheid te zijn.
Er is ook veel armoede hier, veel bedelaars, en nog meer bedelaars met de meest enge en soms gore misvorming. Soms lijkt het wel een circus. De mensen zijn hier ook heel attent ze willen alles voor je doen en je altijd helpen alleen vaak draait het hun jammer genoeg om de baksjeehs ( fooi ). Na een paar dagen alleen door Dhaka (de hoofdstad) te hebben doorgebracht en alleen was ik ook, echt aangezien ik in 3 dagen geen ander blank gezicht heb gezien (behalve dan mijn eigen in de spiegel) ben ik Kuhlna gegaan om daar met Ivan (ontmoet in Burma) weer een boot terug te pakken naar Dhaka 30 uurtjes op een boot langs het rivierleven van Bangladesh, erg relaxed en zelfs ook nog zeldzame rivier dolfijnen gezien. Na een paar uurtjes Dhaka zijn we naar de thee plantages gegaan in Srimangal. Fietsje gehuurd en door de theeplantages fietsen. Hier had ik een paar momenten waar ik geen mensen om me heen had, heerlijk!! Want in dit land zijn gewoon te veel mensen en helaas ook te weinig voedsel. Het verschil tussen rijk en arm is ook heel groot. Die sociale welzijnsregels in Nederland zijn toch zo gek nog niet. Ik zit nou weer in Dhaka ik heb eindelijk mijn India visum geregeld maar nu moet ik wachten op een “road permit” om het land over land te mogen verlaten ( want ik ben het land in gevlogen). Ik denk dat ik Bangladesh meer had kunnen waarderen als ik hiervoor niet naar Burma was geweest. Het begint namelijk een beetje vermoeiend te worden om speciaal te zijn de hele dag door. Ik kan nu heel goed begrijpen dat beroemdheden een soms moe worden van hun fans. Elke keer dezelfde vragen beantwoorden daar wordt je soms gewoon gek van. Mensen vragen constant uit welk land je komt en soms verzin ik er maar wat op los. Ik denk dat er mensen zijn geweest die dit ook hebben gedaan want soms komen mensen naar me toe die vragen of ik toevallig uit Japan kom...?!?! (haat liefde verhouding).
Daarom zal ik niet al te lang meer in Bangladesh blijven en kijk ik uit naar landen als India en Nepal waar ik gewoon europeaan ben en meerdere europeanen kan ontmoeten en wie weet misschien wel weer eens een beetje nederlands praten. ( en wat indiers die waarschijnlijk tegen me gaan schreeuwen)
Kortom de keuze om nu naar Bangladesh te gaan was niet mijn beste maar wie weet geef ik het een andere keer nog een keer een kans.
Bedankt voor al jullie leuke berichten trouwens, het schrijven van een bericht als dit kost veel energie en tijd en uiteindelijk zal ik blij zijn als ik weer in nederland ben dat ik dit heb geschreven want dan kan ik dit allemaal weer nalezen wat ik zoal heb gedaan in die 10 maanden dat ik weg was, maar dat is een latere vreugde, nu vind ik jullie berichtjes veel leuker. Ow ja ik krijg vaak de vraag wanneer ik rens ga vergezellen, waarschijnlijk dat dit zo rond midden juni zal zijn. ( Ik wil het EK in Australie zien en als Nederland in de finale komt vlieg ik eerder terug;) )
Ik spreek jullie snel
Dikke kus Koen