Eindelijk strand....

Na Kota Kinabalu was mijn volgende bestemming Bario. Ik wilde daar met Ben (Amerikaan) gaan jagen met de Penan. De Penan is van origine een nomadisch volk. Zij leven van de jacht en dat betekent dat ze door de jungle blijven dwalen totdat ze een beest hebben gevangen met hun blaaspijp en giftige pijltjes. Deze tocht zou een beetje anders zijn dan onze vorige want het zou enorm veel tijd in beslag nemen, waarom dat horen jullie uiteraard zo, maar dat was de voornaamste reden voor Rens en mij om tijdelijk onze wegen te splitsen dus jullie hoeven niet bang te zijn. Dat als Rens en ik elkaar weer zien wij elkaar niet knuffeld zullen begroeten.
Maar goed de reis van Kota Kinablu naar Bario zou volgens de planning 3 dagen duren. 3 dagen… voor hemelsbreed 200 km. De eerst dag van Kota kinabalu naar Lawas was een eitje 5 uurtjes in de bus ff de grens over, Sarawak (andere maleisische provincie op Borneo) en klaar. Ik was ondertussen Ben ook al in de bus tegengekomen dus ik reisde ook al niet meer alleen. In het kleine en knusse Lawas gingen we s’avonds ff snel wat te eten pakken want de volgende dag stond de wekker al om 6uur. Dus we lopen een tentje binnen en willen van het menu dat aan de muur boven het 1ste keukentje hangt wat bestellen. De eigenaar komt naar ons toe en maakt wat slechte grappen of we tijger(merk bier) willen drinken. En dat die keuken gesloten is en of we misschien een ander beest willen eten van een tweede keuken die in datzelfde tentje staat. We begrijpen hem niet helemaal en vragen of hij kan laten zien wat hij bedoelt. Hij neemt ons mee naar achteren en helemaal onderin in de vriezer haalt hij een stuk vlees uit van een wat eens een enorme piton was. Van de schrik bestelde we maar een portie Piton en na deze veroberd te hebben en ff vrienden te hebben gemaakt met de eigenaar kwam de kokkin met een bord aangelopen en zet het met een stalen gezicht neer en zegt “monkey”. Van het huis zo bleek. Genoeg van al deze ervaringen en geen zin om nog meer beesten te eten waar het wereld natuur fonds niet helemaal blij mee zou zijn, gingen we maar richting ons bedje. De volgende dag moesten we een 4 wheel drives (4wd) hebben naar Ba kalalan. Het was top drukte bij de 4wd want iedereen wilde voor de kerst terug naar hun kampong(dorpje). De enige weg Ba kalalan in was met een 4 wd (jeep achtig gevaarte) omdat bussen of andere auto’s dit niet aankonden. Gelukkig hebben we 5uur later een 4wd kunnen regelen. En 9 uur later over soms de meest absorde modderwegen achterin in een uitpuilende truck van mensen en baggage kwamen we 60 km hemelsbreed verder aan in Ba Kalalan. Een knus dorpje dat eignelijk uit 7 kleinere kampongs bestaat die onderling aan elkaar verbonden zijn door kleine weggetjes door rijstvelden heen. Afgesloten van de buitenwereld. Gsms hebben hier geen bereik, internet bestaat hier niet en maar 1 telefoon een kampong verderop en uiteraard geen pinautomaten. Van hier zouden we een vlucht pakken naar Bario 25 km verderop. Want dit was de enige manier om Bario in te komen. Want nog meer dan Ba kalalan ligt Bario helemaal ingesloten in de Jungle van Borneo. Ik had mijn ticket via internet geboekt, maar dat bleek nutteloos want “ there is no such thing as internet in Ba kalalan” en dat houdt in dat zij niet kunnen kijken wie er via internet een boeking maakt, maar goed. Er was gelukkig nog plek want er is maar een vlucht per week van Ba kalalan naar Bario. De 11 minuten durende vlucht was mijn beste vliegervaring tot nu toe. Allereerst niet alleen je baggage moest gewogen worden maar we moesten zelf ook op de weegschaal staan:). Het vliegtuigje had 16 zitplaatsen maar sommige plaatsen waren bezet door dozen eieren of pakken rijst. Ik zag dat het voorste stoel vrij was en dat was meteen de beste want als je vooroverleunt hang je letterlijk in de cockpit. Dus ik heb alles van a tot z kunnen meekrijgen. Volgende keer vlieg ik:P. En dan eindelijk Bario, om vergelijking met het overwegend islamitische Maleisie vieren ze hier gelukkig wel kerst.
In Bario, de thuishaven van de Kelabit, dit volk leeft van origine in longhouses, maar omdat het leven in de grote stad meer lonkt dan een simpel boeren bestaan trekken veel jonge mensen en vooral meiden dit stadje uit. Toch komt iedereen weer thuis voor de kerst dus dat maakt Bario weer een stukje gezelliger, maar ook weer minder leuk omdat er zo’n druk staat op het enige (vlieg)verkeer Bario in en ook weer uit. Zodat onze volgende mogelijkheid om Bario uit te komen pas 2 januari was. (we kwamen aan op de 20ste december). Oftewel we zaten hier 2 weken vast.
Omdat zoveel kinderen en kleinkinderen weer terugkomen naar het ouderlijk huis staat er naast het vieren van kerst ook "name changing ceremonies" op het programma. Dit houdt in als een man getrouwd is en kinderen heeft gekregen. Hij een andere naam krijgt deze nieuwe naam is kennelijk zo geformuleerd dat andere kelabit vrouwen weten dat hij getrouwd is en dus verboden terrein is. Het feest is heel simpel opgebouwd. Eerst worden s’ochtends een boel varkens en misschiens zelfs wel waterbuffels geslacht daarna volgen wat spelletjes en s’avonds gaat iedereen naar de longhouse van deze persoon. (Een longhouse is zoals het woord al doet vermoeden een lang huis. Er is een gemeenschappelijke gang waar alle deuren naar alle huiskamers aan zitten. Hierachter bevindt zich de keuken van al deze huiskamers maar dit is als het ware ook een gemeenschappelijke ruimte. In zo’n longhouse leven dan ook meerdere families en kan dus gezien worden als een gemeenschap. Soms leven hier wel 100 tot 150 mensen in).
Tijdens een name changing ceremonie gaat iedereen in gaat iedereen in de gemeenschappelijke gang van het longhouse met zijn rug tegen de muur zitten en dan een paar uurtjes naar eeuwig durende toespraken luisteren, na wat traditionele dansen volgt het spekhappen (Erg vergelijkbaar met de nederlandse versie alleen zijn de spekjes grote lappenvet). Helaas werden wij ook opgenomen in het spekhappen. Hierna stond een grote vleesboom van varken op het menu maar jammer genoeg zat er bij mij een stukje niet schoongemaakte darm bij of misschien zelfs wel anus, aangezien ik dit stuk vlees niet van te voren kon plaatsen, heb ik dat al proevend mogen ervaren....
De volgende dag zijn we begonnen met onze trekking naar de penan.
Allereerst hadden we ons doel een beetje bijgesteld, hoewel de penan door de bevolking van Borneo nog steeds erg bewonderd worden hebben veel van hun, hun originele levenstijl geheel of gedeeltelijk moeten inleveren. Ze worden nog steeds gezien als “the real people of the jungle”, maar door de het excessief kappen van het regenwoud is veel wildlife en jungle verloren gegaan waardoor van de eerst zo rijke voedselbronnen nu weinig meer over is. De meesten zijn genoodzaakt om een klein dorpje op te zetten waardoor ze iets van een boederijtje kunnen opzetten waar ze saigo (soort wortel) en/of rijst kunnnen verbouwen. Toch proberen ze vaak nog door de jungle te trekken, maar de originele manier van jagen is pas terugkomen als je wat gevangen hebt, kunnen niet altijd behaald worden en worden meer als semi-nomidasch beschouwd. Er zijn nog zo'n 450 echte nomadische penan over. Dus ons doel was niet meer zo zeer het jagen maar vooral zien hoe die mensen leven.
We hadden een paar dagen eerder een gids geregeld die ons naar het dichtsbijzijnde penan settlement (Pa tik B, originele naam melau bella) zou brengen, een 3 daagse trekking om alleen al daar te komen. Drie dagen omdat wij ons eigen eten voor 6 a 7 dagen moesten meenemen, potten pannen, kleren, tent etc. Kortom lekker door de natte vochtige jungle banjeren met ongeveer 15 tot 20 kg backpack op je rug. De weg naar Pa tik was hels, per dag honderden bloedzuigers, constant tot minstens met je enkels in de modder, bergen die bedwongen moesten worden langs voet brede cliffen, bruggen die bestonden uit omgevallen of omgehakte gladde bomen en dat allemaal door de natte jungle die nou nog natter was dankzij het regenseizoen. Onze "gids", Perrie Umo (kennelijk ook een de naam van een bekende zanger) nam ons mee naar zijn dropje om daar in ieder geval 1ste kerstdag te vieren en twee andere dagen te gaan jagen met de blaaspijpen (jajajajaja). Gelukkig was er in zijn 10 woorden grote engelse woordenschat plek voor het woord "danger", waardoor hij kon waarschuwen wanneer er echt gevaar was (want al het andere was "little danger")
We dachten dat we met zijn 3en zouden zijn maar hij nam zijn vrouw en kind ook mee om thuis lekker kerst te vieren.
Onze kerstavond was erg mooi, we hadden net twee dagen trekken erop zitten en na 9uur die dag waren we in een veel te klein hutje ergens in de jungle van Borneo aangekomen. We hebben het ff romantisch gemaakt met zijn tweeen (Ben en ik) Want de penan vieren alleen 1ste kerstdag). We hebben dus ff een kaarsje aangestoken, de paar biertjes die we tot deze speciale dag door de jungle met ons hadden meegesleept, hebben we uiteraard opengetrokken, terwijl we de bloedzuigers op elke plekken van ons lichaam trokken en een blikje vlees opentrokken (merk: kattevoer) dat met een beetje mee-hoen werd gepromoveerd tot kerstdiner. Hierna zijn we daarna toch maar vroeg naar bed gegaan om met zijn vijven lekker knus op een ongeveer 10 m2 vloer te slapen die net sterk genoeg was om ons gewicht te dragen. Happy christmas!
De volgende dag was korter maar een helsere tocht. Maar we kwamen gelukkig al na 6 uur aan in Pa tik B. Een dorpje met (als iedereen er is) 19 inwoners en dat pas 8 jaar oud is. Uiteraard nemen niet heel veel toeristen deze route dus de mondjes vielen wel een beetje open toen we helemaal onder de modder het dorpje kwamen binnen gewandeld. Het welkom was heel hartelijk, de penan is een zeer intrigerend volk als je ooit een nog echte penan ontmoet zal je het niet snel vergeten. Deze mensen zeggen niks tot weinig (waarschijnlijk ook omdat ze geen engels kunnen), maken geen onverwachte bewegingen ( behalve als ze dansen), het lijkt net alsof ze constant door het bos lopen als ze aan het jagen zijn. Elke beweging is eentje die echt nut moet hebben want anders maak je misschien onnodig geluid waardoor je de beesten wegjaagd.
We werden hartelijk onthaald door Samuel de enige penan ( in de wereld?!) die een beetje engels kan. Dit was heel handig want hij kon ons in deze dagen een beetje uitleggen wat er allemaal aan de hand was en gebeurde. Ik zal proberen niet teveel op de details in te gaan want het wordt al een veel te lang verhaal maar als je net als mij ook geboeid bent door de penan is dit misschien wel een handige artikel over activist Bruno Mensar om ff te bekijken: http://borneoproject.org/article.php?id=270,
Maar goed we hebben met hun, hun enige feestdag in het jaar gevierd (1ste kerstdag). Na wat verhalen uit de penan bijbel. En een heerlijke kerstmaaltijd (de enige maaltijd die zij in het hele jaar aan iemand kunnen aanbieden.) "Want het eerste wat Samuel vroeg, hebben jullie genoeg eten meegenomen want ik kan jullie niks geven of verkopen". Gelukkig waren we hier op voorbereid. Kerstmaaltijd was ironisch genoeg medemogelijk gemaakt door de houthakbedrijven. Een soort gebaar van: we kappen jullie bossen, maken jullie het leven onmogelijk, maar hier is wat voedsel om voor jullie kerst te vieren. Hierna volgde het dansen, wat werd opgevolgd door allemaal spelletjes. Echt een super leuke avond!
De volgende twee dagen hebben we een soort penan experience gehad. We hebben geleerd hoe je de pijltjes moet maken, ze hebben verteld hoe het gif gemaakt moest worden. (niet zelf gemaakt, dit duurde een beetje te lang en is zeeeer gevaarlijk, een druppel van dit spul en je bent binnen een uur dood), geoefend met de blowpipe, gaan jagen met de blowpipe. niks gevangen helaas ( Misschien wat meer moeten oefenen op ellerman:P), gevist, naar Pa tik A gegaan ander penan settlement een 45 minuten verder de jungle in.
FF kort te gaan: De penansettlement waar wij waren semi nomadisch ze proberen nog wel te jagen maar steeds minder en minder doordat er ook steeds minder wild is, ook wordt de blaaspijp langzaam vervangen door het geweer. Het voedsel van de penan bestaat uit alleen rijst en saigo en een beetje koffie. Twee maaltijden per dag, (Wij hadden er 4 nodig door alle inspanningen) Ik heb ze bijna geen water of ander vocht zien drinken. Medicijnen worden uit de jungle gemaakt. Vind ik deze mensen ongezond : Nee, sterker nog ik heb nog nooit zoveel fitte mensen bij elkaar gezien en na bijna een week met deze mensen te hebben opgetrokken ben ik fitter dan ooit! Vind ik deze mensen arm: Nee, hoewel ze ver onder de welzijnsgrens leven en hun levenstijl constant bedreigt wordt door de houthakbedrijven. Leven zij naar mijn mening een prachtig leven, voor mijn westerse levensinstelling een bijna onmogelijk leven. (na een tijdje heb bijvoorbeeld wel ff genoeg van om elke keer een kuiltje in de grond te graven die dient als wc en op houten vloeren slapen)
De weg terug hebben we in bijna een dag gedaan: We hebben flink gebuffeld ( Penan style) van zons op tot zonsondergang door de jungle trekken. Ik wilde zeggen dat ik bloedzuigers op bijna alle plekken van mijn lichaam heb gehad, maar helaas kan "bijna" geschrapt worden, want na 6 dagen bloedzuigers dag en nacht werd het op de laatste moment zelfs nog romantisch tussen mij en deze wezentjes. Een liefdesspel van tweebloedzuigers op mijn broek werd een paar uur later opgevolgd door een erotisch scene namelijk een bloedzuiger op mijn meest gekoesterde plekje (Hij is de beste vriend van beestjes:) )
Terug in Bario hebben we ff een dagje rust genomen, ( niet geheel onaangenaam want dit pittoresque afgelegen dorpje, is een prima tot rust kom oord) Oud op nieuw stond voor de deur en we hadden weer een ander avontuur ingedachten. Namelijk illegaal Indonesia ingaan en het daar een grotere stad vieren. Helaas kon de nieuwe immigratie officier niet omgekocht worden dus ging dit idee de prullenbak in.
En na een avond in de karaokebar van Bario: alleen maar dronken kerels, waarvan 18 militairen die gelegerd waren in Bario om te kijken of er geen communistische gedachten meer in deze regio heersen ( die waren daar al niet meer sinds de jaren 60, maar goed). Voordat dit zooitje ongeregeld in een masale gangbang dreigde uit te monden zijn we deze toko en daarna ook Bario maar ontvlucht. Gelukkig hadden we aangepapt met de dame die verantwoordelijk was voor de vluchten Bario in en uit en konden we Bario uitvliegen op oudejaarsdag om nieuwjaar in Miri te vieren. Miri is de stad met ongeveer een kroeg per hoofd van de bevolking. Miri style party. Is zuipen: Alles "one-go" (adje). En na een stuntman shot(tequila shot maar het zout opsnuiven en de citroen in je oog uitknijpen) was het voor ons genoeg geweest en zijn we richting hostel gegaan. Helaas heb ik mijn bed in drie stappen pas weten te vinden. Eerst op de wc in slaap gevallen daarna in de gang om daarna toch maar ff een bed in de dorm (slaapzaal) te zoeken.
Na een dag uitkateren zijn we ff Miri gaan verkennen, crocodile farm met meer dan 3000 crocodillen en nog een paar andere beesten zitten allemaal op aaiafstand, maar gelukkig niet op bijtafsstand van de bezoeker in hokken. Op de terugweg ff tempeltje meegepakt en in het park kwam ik tot mijn verbazing een paar jongens tegen die waren aan het jumpen (naar mijn idee een rage die uit nederland komt en alleen in ons kikkerlandje beoefend wordt, deze jongens hadden het jumpen leren kennen via youtube en zo doet het nu ook langzaam zijn intrede in maleisie.
Ben en ik zijn daarna uitelkaar gegaan. Hij wil als gids in Nieuw Zeeland gaan werken ik ga mijn trip door zuid oost azie vervolgen. Hierna ben ik naar kuching gegaan (Kat city). Ik wilde na alle modder en nattigheid wel ff bijkomen op een strand alleen regende het zo’n beetje de hele dag (en rens zat me maar de hele tijd jaloers te maken met zijn Thaise stranden via de mail!!) dus toen ben ik maar een de grootste bloem ter wereld gaan bezoeken die een 80 km verderop bloeide in een nationaal park. Brommertje gehuurd en halverwege in een moeson regen belandt van heb je me jou daar en die ook nog eens de hele dag aanhoudt. Twee keer gestrand, een keer in een klein dorpje bij een chinees dus kon ik mijn chinees weer ff ophalen. De bloem was prachtig maar ik weet niet of het de 8 uur helse koude tocht waard was, vraag ik me nog steeds af. En op het moment dat je denkt dat je alles aan kan, wordt je natuurlijk genadeloos afgestraft. Ik was gelukkig net aangekomen in singapore toen ik me opeens heel moe voelde voordat ik het wist had ik flinke koorts en na elke 5 meter lopen viel ik of flauw of moest ik slapen om weer op krachten te komen. Kortom koentje was een weekje alleen in een bedje ergens in dorm in signapore. Gelukkig gebeurde dit een Signapore en het ziekenhuis lag 200 m van mijn hostel. Dus na een bloedtest hebben ze me een flinke dosis antibiotica gegeven en koentje leefde weer. Om ff misverstanden uit de lucht te halen ik heb niet in het ziekenhuis gelegen ben alleen een paar keer langs gegaan voor bloedtest, uitslag, check up e.d.
Toen ik weer een beetje kon lopen ben ik meteen Signapore uitgevlucht ik vond het uiteraard geen leuke stad en de mensen waren ook niet echt sympathiek voor de zieke koen. Dus ik ben naar Malakka (Vaste land van Maleisie) gegaan, hier een beetje bijgestrekt en gezien dat de nederlanders hier waren geweest. (bijvoorbeeld kota berendam). Hierna was het tijd voor het strand en ben ik naar Palau Pangkor gegaan waar ik alleen maar op het strand heb gelegen en bijgekomen (had ik wel verdiend vond ik) Stranden waren hier behoorlijk verlaten, alleen maar wat backpackers dus er was wel erg relaxed. Dus zelf wat feestjes gebouwd op het strand met een kampvuur. Een avond was zelfs mijn verjaardag (ik ben pas 7 augustus jarig, maar je hebt een redden nodig om wat te vieren toch:P). Een strand is trouwens echt te mooi als het wordt verlicht door de maan. Hierna naar de Cameron highlands gegaan deze staan bekend om zijn thee plantages een paar daagjes met verschillende mensen doorheen gewandeld, was erg relaxed en mooi. Ik merkte dat ik zo’n beetje al mijn krachten weer terug had en ik wilde dat op een gegeven moment wel ff testen. Toen ik op mijn laatste dag een groepje van 5 jongens zag trainen (hardlopen) en ik een keer in mijn leven de marathon van new york wil lopen besloot ik om te vragen of ik mee mocht doen. Nadat ik de voor hun rustige training die ik eigenlijk niet aankon bleek na navraag dat het de talenten van Maleisie op de midden lange afstand waren en dat ze voor 3 weken op trainingsstage in de highlands waren. (Vandaar dat ik moeite had om ze bij te houden:P). Ik ben daarna ff met ze gaan chillen en eten ze nodigde mij uit om de volgende ochtend om 6uur ook met ze te trainen (ze trainen 3 keer per dag) alleen de jongens van 15, 16 jaar waar ik nog een beetje bij kon aanhaken gingen naar huis en de uitnodiging kwam van de kampioen van Maleisie op de 3000m steeplechase en de 7,5 km en zijn trainingsmaatje. Uiteraard ben ik hier op ingegaan en de volgende ochtend heb ik ze voor 500m of misschien wel 1km kunnen bijhouden. Dus daarna rende koentje alleen in het donker door de Cameron highlands, de coach van de jongens checkte nog wel ff of ik nog leefde. Uiteraard kwam ik ze op de terugweg weer tegen en na weer een afscheid ben ik naar Kulua Lumpur gegaan. Ik was mijn verblijf in Maleisie een beetje aan het rekken voor het thaipusam festival. Ik vind maleisie echt een fantastisch land. Er leven hier zoveel culturen, godsdiensten en nationaliteiten. ( in de meeste steden ligt een moskee, katholieke kerk, hindu tempel en vaak nog een ander tempel, kerk synagoge, of iets in die richting op nog geen 2 minuten van elkaar) al meer dan 50 jaar vredig samen en iedereen is uiteraard enorm aardig, maar na anderhalve maand maleisie wordt het gewoon tijd om te gaan. Maar eerst Kulua Lumpur en het thaipusam festival. Zeker een van mijn hoogtepunten tot nu toe. Dit
Hindu festival staat in teken van het vereren van de god murruga. En het komt erop neer dat de 100.000 mensen in een soort trance staat gaan en zich zelf pijnigen door middel van allemaal haken of pinnen in je rug mond buik of waar dan ook te steken en dan vanaf de rivier naar de tempel in de batu caves te lopen. Doordat ze in zo’n trance zijn. Voelen ze geen pijn en bloeden ze ook niet. Nadat ik dit festival voor 2 dagen heb meegemaakt (officieel is het maar een dag maar door de drukte ongeveer 1 miljoen hindu’s bezoeken het festival, spreiden ze het een beetje uit). Het is echt indrukwekkend om tussen al deze mensen rond te lopen, want de mensen die in hun trance zitten, lijken alsof ze het helemaal gestoord zijn. Ze zijn heel onvoorspelbaar, ze rennen zomaar tegen je op. Ik werd soms misselijk van al die haken overal en sommige mensen kunnen niet in hun trance blijven (je blijft in de trance door constant op de god murruga te focussen) en dan voelen ze de pijn en moeten ze weer terug in hun trance gebracht worden, maar de mensen die in hun trance zitten kunnen omdat ze zo dicht bij die god zitten mensen ook zeggenen. (Koentje is ook een paar keer gezegend:P) Als iemand dan gezegend wordt kan die persoon ook weer in een trance komen en de beginstaat van een trance is dat je helemaal door het dolle heen gaat. Dus je moet constant opletten dat je niet omver wordt gelopen door iemand die door een trance gaat. Na twee dagen hier te zijn geweest moet ik zeggen dat ik me vaker heb afgevraagd of deze mensen wel echt in hun trance zaten en het niet speelden. Ik bedoel het aangezicht is soms zo raar. Ik ben op het einde van deze twee dagen een processie van begin tot eind gevolgd en ik kwam in gesprek met een hindu dame die me graag al mijn waarom vragen wilde beantwoorden. Waardoor ik nou wat meer weet wat aan de hand is. Ik heb ongeveer 2 tot 3 uur met haar verteld dus ik ga jullie dit besparen, maar op het einde toen we aankwamen in de batu caves. Zag ik daar een bekende nederlander een reportage doen over de batu caves. Ik kon hem ff niet plaatsen maar ik hoorde mijn oud huisgenoot Jan zeggen “hey bo deal or no deal” op een kakerige manier. Ik liep naar hem toe en ik hoorde wat hij vertelde wat hij dacht dat aan de hand was. Toen ik dat hoorde moest ik een beetje lachen want het sloeg nergens op dus ik tikte hem aan terwijl de camera liep en ik vertelde wat daadwerkelijk aan het handje was of in ieder geval wat hij zei complete bullshit was. De camera richtte zich daarna meteen op mij en ik werd geinterviewd. Dus houd RTL travel in de gaten voor het thaipusam festival in de Batu Caves en laat me ff weten als ik op tv ben geweest:).
Na al deze belevenissen ben ik Thailand in gerend en zit ik nu op Krabi, hier zijn prachtige stranden met limestone bergen in het water. Erg mooi. Ik zou vandaag gaan klimmen (het ding om te doen hier) met een paar Fransen maar een van hen was gisteren 10 m naar beneden gevallen dus loopt nu hier in een korset over het strand. We zullen wel zien of ik nog wel ga klimmen…

Maar goed dat was hem alweer ik vind het knap als je alles hebt gelezen. Het is om een verhaal van de afgelopen anderhalve maand. Helaas kunnen we maar maximaal 10 filmpjes toevoegen dus helaas geen filmpjes ik heb ze gezien en ik kan zeker zeggen dat jullie wat missen (Thaipusam alleen al 50 filmpjes)