China!!!

Hey,

woont in China.
Hoelang is een chinees maar de sjerakies zijn groter, maar even zonder grappen grollen. We zijn dus in china belandt! Helemaal niet de planning, maar zeker wel de moeite waard! Waarom..? Daar ga je uiteraard zo achter komen. Maar we zullen bij het begin beginnen en dat is waar we de vorige keer geeindigd waren Udomxai (Laos).

We zijn na dit saaie dorpje verder naar het noorden van Laos gereisd om een trekking te doen. Hier leek Luang nam ta ons wel een goede plek voor. Na in dit eveneens rustige stadje een leuk geusthouse te hebben gevonden waar je wel voor 10uur s'avonds binnen moest zijn. Hebben we een snel een trekking geboekt. Ons geluk en onze pech was dat niemand anders zich had aangemeld voor deze trekking, geluk omdat wij dan uiteraard alle aandacht krijgen. Pech omdat de trekking dan wel wat duurder is. Onze gids was een erg aardige en relaxte kerel genaamd Phet. Hij is nou ook de eerste persoon in Laos die met een r kan praten in het engels. (Lens werd geleidelijk Rens in die 3 dagen). De eerste dag van de trekking bestond uit een lange klim in de zon, zwaar maar zeker ook mooi. Kwamen we eindelijk aan bij onze eerste stop. Dit was een dorpje van ongeveer 100 inwoners. Het dorpje heeft een watertoevoer die voor meerdere doeleinden wordt gebruikt. geen elektriciteit en de mensen leven voornamelijk van het land en de beesten die in dat dorpje ook vrolijk rond rennen. Het is leuk om rond te lopen door deze kinderboederij, je ziet links twee varkens aan het ruzien, rechts een kip en een hond die vechten om eten en voor je wordt een varken schoongemaakt en geslacht bij het een enige watertoevoer van het dorp hiernaast zit iemand zich vrolijk te wassen. Kortom je kijkt je ogen uit. Na onze eigen kip te hebben uitgekozen die wij wilde eten en mogen aanschouwen hoe hij van een levend wezen veranderd naar het vlees op je bord. Werden we uitgenodigd om ook nog even bij het dorpshoofd langs te gaan. In zijn hut aangekomen bleek dat het een bijzondere dag was namelijk. 1: het was de eerste dag van de rijstoost 2: er was een koppel 10 jaar getrouwd en 3: iemand was beter geworden nadat een geest in het bos hem ziek had gemaakt. De geest had het lichaam van zieke verlaten en om de geest te danken hing er in de hoek van de hut een half geslacht varken waar onze vriendelijk geest lekker van kon eten. Tegelijkertijd werd onze tweede maaltijd ook geserveerd waardoor wij gezellig samen met de geest en paar dorpelingen mochten dineren. Ook kregen we van het dorpshoofd om iedere pols een katoenen touwtje die ons tevens moest beschermen op onze reis.

De volgende dag gingen we er al weer vroeg uit om menig uurtje door de jungle te trekken. We kwamen die dag erachter dat de touwtjes niet beschermden tegen bloedzuigers. Wat een irritante beesten zijn dat zeg!!. De menige uurtjes lopen door de jungle waren heel mooi en na weer een lunch met sticky rijst. en nog veel meer bloedzuigers. Kwamen we aan bij onze volgende stop. Dit was een dorpje waar voornamelijk khmu's woonden. Na de laatste levensmomenten van een eend mee te mogen maken en hem daarna 'dankbaar' op hebben mogen eten. Gingen we met de dorpelingen zelfgemaakte rijstwijn drinken. Dit was werkelijk waar het hoogtepunt van onze trekking. Deze rijstwijn was een enorme pot met daarin een soort rijst pulp wat overblijft als de rijst is geoogst. Dit hebben ze een week of misschien wel een jaar laten staan totdat het hele zwickie gaat gisten en er dus een goede hoeveelheid alcohol ontstaat. Dit wordt tot de rand aangevuld met water en de bedoeling was om met rietjes zoveel weg te drinken totdat 24 tjuun tun traks (buffelo hoorns)water bijgevuld kon worden. En dit dan in wedstrijd vorm. Rens en Koen tegen de rest van het dorp. De mensen hier spreken hun eigen taal dus geen engels op laos en koen had een een half uur lang enorme lol met twee dorpelingen alleen om de woorden 'bo bo kham'. Wat achteraf zoveel bleek te beteken als ik snap geen fuck van wat jij zegt. Rens maakte foto's van de mensen en liet dit aan hun zien. Die nog nooit zoiets van zo dichtbij hadden gezien en keken met open monden toe. Kortom, het was een erg mooie avond!

De volgende dag weer een hele tijd gelopen en jammer genoeg bleken onze katoenen touwtjes van de eerste dag ook niet te beschermen tegen katers. Na een paar uurtjes kwamen we aan bij de eind bestemming en niet alleen wij hadden de tijd van ons leven gehad ook Phet had erg genoten en als dank had hij een kado voor ons gekocht.

De volgende dag hebben we een brommertje gehuurd om richting Boten te crossen. Dit is een grens dorpje met china en we wilden hier gaan kijken of we hier een visum voor china konden regelen. Normaal gesproken is het heel moeilijk om een visum voor china te regelen en we werden ook door menigeen voor gek verklaard dat dit zomaar aan de grens geregeld kon worden. De rit alleen al naar Boten was de moeite waard. Je reed met je brommertje langs allemaal dorpjes en alle kinderen roepen dan allemaal naar je Sabaideeeee. oftewel hallo. Dit is echt heel leuk. bijna verslavend zelfs. Aangekomen in Boten. dat volgens de landkaart gewoon Laos moet zijn, maar je eigenlijk al in China waant. Hier stonden we voor een dillema. We moesten naar Mohan (het dorpje tegenover Boten maar dan in China) om een visum te regelen. Het enige probleem is dan dat je je dan je visum voor Laos moet "uitchecken" om later weer hopelijk in china weer weer in te checken. Het probleem was dat de ambtenaren bij de grens met Laos ons niet de zekerheid konden geven dat wij een chinees visum zouden krijgen in Mohan, maar we mochten ook niet zomaar even naar Mohan lopen om dit te checken. Als je je uitcheckt uit Laos en je wilt daarna Laos weer in. Betekent dit dat je weer een nieuw visum voor Laos moet dokken (lees 30 euries) Dus wat doen Koen en Rens. Ze sneaken stiekem om de grenspost heen en pakken een tuk-tuk, vragen in Mohan kunnen we hier morgen een visum krijgen. Antwoord ja. Knallen weer terug en sneaken weer langs de grenspost. Klinkt erg makkelijk maar we hebben flink wat peentjes gezweet.

De volgende dag hebben we dan uiteraard ook onze biezen gepakt en naar china gegaan. De grensovergang ging erg voorspoedig. En in China aangekomen hebben we meteen een sleeperbus gepakt richting Kunming. Een rit van 16uur maar heeeeeel aangenaam. Want je licht gewoon in een bedje een beetje chinees films te kijken en om 10uur gaat het licht uit en als het licht weer aangaat ben je op je eindbestemming! Kunming een kleine stad in China met zo'n 5 miljoen inwoners/mafkezen. Een cultuurshock van heb ik me jou daar. Je gaat van het warme (30 graden), toerist gefocused en dus redelijk engels pratend Laos. naar het koude (10 graden), ontwikkelde en alleen maar chinees pratende China. Hier aangekomen hebben we meteen een jas moeten kopen want we hadden absoluut gerekend op tempraturen onder de 25 graden. Rens wilde bij het postkantoor wat dvdtjes naar nederland sturen. Na een kwartier lang proberen uit te leggen dat nederland daadwerkelijk een land is. Bleek na wat speurwerk van de postdames dat Nederland in het chinees "choela" heet. Iedereen spreekt het uit op het moment dat hij of zij een beetje ziekjes is en de binnenkant van zijn maag aan het toilet laat zien.

We zijn de volgende dag een fietsje gaan huren en in het doldwaze levensgevaarlijke verkeer van China gewaagd. Chinezen zijn echt gek. We hebben ons laten vertellen dat er tussen de 1,3 en 1,5 miljard chinezen/mafkezen in china wonen. Dit houdt in dat er over 200 miljoen mensen/mafkezen onzekerheid bestaat of ze er wel of niet op deze aardkloot rondlopen. Dit is duidelijk te zien in het verkeer, want een chinees meer of minder maakt dan dus ook echt niet uit. Deze fietstocht gaf ons een goede indruk van china. in een notendop kwamen we op een enorm drukke kruising twee vechtende vrouwen tegen. Een jongetje die langs de weg in een bakje zat te schijten. Een markt waar je werkelijk alles kon kopen en nog veel en veeel meer. Uiteindelijk zijn we beland bij een voetbalveld waar een groep chinezen in de shirtjes van Argentinie aan het voetballen waren. Uiteraard wilden we even met de chinese voetbalcultuur kennismaken, dus we trapten een balletje mee. We kwamen er al snel achter dat het niveau te vergelijken was met de jostiband. Dus we moesten flink aan de bak want we groeiden al snel uit tot de vedetten op het veld en dat valt niet mee want kunming ligt op 2000 meter hoogte. Na deze pot voetbal waagden we weer ons leven op de snelweg van kunming en na een warme douche zijn we het nachtleven van kunming onveilig gaan maken. Helaas waren de rollen omgedraaid want het nachtleven van kunming liet ons een beetje onveilig voelen want de eerste tent waar we naar binnen liepen was een homobar:)! Helaas wisten we dit niet meteen maar er gingen wel wat lichtjes branden toen 4 schaarsgekleede mannen het podium betraden. Op dat moment waren we al drankspelletjes aan het doen met een chinees koppel. (Dit is trouwens de manier van stappen in China. Met zijn allen je helemaal klem zuipen en daarna samen masaal buiten staan kotsen. )
Het moment dat ons besloot deze mooie tent te verlaten was toen de enige engels sprekend persoon in deze toko een lady-boy bleek te zijn!

De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Lijang. Dit is een heel mooi pittoresque dorpje. Wat een heleboel chinese toeristen aantrekt. S'avonds wordt dit dorpje dan omgetoverd in een soort salou voor chinezen/mafkezen. Dit houdt in dat er chinese livemuziek is dat te vergelijken is met het optreden van Koen bij de nixfactor. Die mafkezen weten zo'n mooi dorpje dan echt weer helemaal te verkrachten

Een leuk detail over china. Ze hebben hier nog niet gehoord van een centrale verwarming en laten deuren en ramen open staan. Dit houdt in dat je het eigenlijk altijd koud hebt. Na een dagje in Lijiang te hebben rondgelopen en foto's gemaakt te hebben van de mooie huisjes en straatjes en dat chinezen van foto's maken houden, wisten we, maar onze gezichten kleuren waarschijnlijk al in menig chinees fotoboek. Op een gegeven moment was het zo erg stond Koen een tempel te bewonderen en voordat hij het wist stonden mensen in de rij om met hem op de foto te mogen. Als een soort popster in China als het ware.

Na weer de banana pancakes van mama naxi te hebben bewonderd en verorberd. We weten nu waar Jack Johnson over zingt:). Zijn we een twee daagse trekking gaan doen door de tiger leaping gorge. Deze valley is qua grootte te vergelijken met de grand canyon, maar de natuur is gewoon te mooi. De foto's zullen misschien mooi lijken maar het is gewoon niet op foto vast te leggen of film omdat het zoooooo groot is. Je loopt om een berg heen die van onder tot boven 4 km hoog is. en de berg waar je overheen loopt, zijn afgronden bij van 2 km recht naar beneden. Iedereen die een beetje gezond respect heeft voor de natuur schijt hier in zijn broek. Want de smalle padjes langs de diepe afgronden zijn nogwel te doen als je kijkt dat er soms watervallen over het pad zelf heen lopen en rechtstreeks in de afgrond belanden! Toch willen we deze trekking iedereen aanraden, want deze valley zal er waarschijnlijk niet meer lang zijn aangezien de chinezen deze prachtige omgeving gaan volbouwen met dammen om de groeiende energie behoefte te voorzien. Dit hield in dat je tijdens de wandeling werd gestoord door een serie enorme ontploffingen.

We zitten nu in Dali waar we even een vakantie hebben van het reizen en gisteren lekker alleen maar filmpjes hebben gekeken in onze prive cinema en uren gepoold aan onze eveneens prive pooltafel.

Kortom, we hebben het super naar onze zin! 1 ding! Het begint toch langzaam tijd te worden dat we weer lekker gaan genieten van het warme zonnetje in het zuiden! Wie weet zal ons volgende berichtje geschreven worden aan de kust van Vietnam, of misschien ergens anders.. Niemand weet wat de volgende dag weer zal brengen! We houden jullie in ieder geval op de hoogte!

Bedankt voor jullie leuke reacties op de voorgaande berichten! Natuurlijk hopen we weer op een hoop leuke, spannende, aangrijpende, genante en/of onheilspellende nieuwe reacties!

Dikke Kus

Rens en Koen